کوچینگ فقط پرسشگری نیست

یک باور اشتباه و البته رایج درباره کوچینگ وجود دارد. حتی با این که آموزش می‌دهیم که کوچینگ نیازمند طیف گسترده‌ای از مهارت‌هاست، اغلب افراد فقط به یک چیز اکتفا می‌کنند: طرح پرسشهای قدرتمند.

به‌طورکلی، مدیران و رهبرانی که در تله این اشتباه گرفتار می‌شوند بر این باورند که وقتی کوچ می‌کنند (مدیر در نقش کوچ) نمی‌توانند دیدگاه‌های خود را نیز مطرح کنند. این تعریف محدود کننده از کوچینگ، می‌تواند برای مدیرانی که در حال یادگیری کُوچ کردن افرادشان هستند به یک سد غیرقابل عبور تبدیل شود.

بیشتر اوقات مدیرکُوچ‌ها، در تلاش برای اجتناب از بیان و به اشتراک‌گذاری بی‌درنگ دیدگاه‌هایشان در برگرداندنِ دیدگاه‌ها و نظرات‌شان به شکل پرسش مهارت پیدا می‌کنند (به‌عنوان مثال، “آیا توجه کرده‌اید که …؟ “اگر چنین کنید …؟”). اما کوچینگ فقط در سوال پرسیدن خلاصه نمی‌شود. درحالی‌که رهبران و مدیران بیشتری به‌دنبال تقویت مهارتهای کوچینگ خود هستند، خیلی مهم است که دیدگاه خود از کوچینگ را هم گسترش دهیم.

کوچینگ چیست؟

فدراسیون بین المللی کُوچینگ ۱۱ شایستگی اساسی کوچینگ را معرفی کرده ( ۸ شایستگی در ویرایش جدید) ، که بسیاری از آنها علاوه بر کوچ‌های مستقل، برای مدیرانی هم که قصد کُوچ کردن افرادشان را دارند، قابل استفاده است. علاوه بر “پرسشگری قدرتمند”، مدیرکُوچ‌ها باید بیاموزند که فعالانه سئوال بپرسند و به‌طور مستقیم ارتباط برقرار کنند؛ آگاهی ایجاد کنند؛ اقدامات را طراحی کنند؛ اهداف را دنبال کنند و مسوولیت‌پذیری را گسترش دهند. همه این‌ها از طریق گفت‌ و ‌شنود— از طریق گفتگو کردن و نه فقط محدود به طرح پرسش— انجام می‌شوند.

اگر یک قدم به عقب گذاشته و گفت‌وشنودهای کوچینگی عالی را مشاهده کنیم، کم‌کم متوجه می‌شویم که مدیرکُوچ‌ها در گفت‌وشنود دو “اقدام” اولیه انجام می‌دهند:

• آنها سئوالات خوب می‌پرسند (تا تفکر را تحریک کنند، شفاف‌سازی کنند و کنکاش کنند)، و
• مشاهدات خود را به اشتراک می‌گذارند، شامل بازخورد، دیدگاه، ایده‌ها و روش‌های پیشرفت.

به‌ بیان ساده‌تر، اشتراک‌گذاری و طرح مشاهدات همان یین و ینگِ (yin to the yang) پرسش‌های کوچینگی است. اما جزئیات هم اهمیت دارند: درست همان‌طور‌که کُوچ‌ها باید بیاموزند  به شکل باز و غیرهدایت‌گر سئوال بپرسند همچنین باید یاد بگیرند که مشاهدات پایانِ باز خود را نیز مطرح کنند.

اشتراک‌گذاری مشاهدات

همان ویژگی‌هایی که یک پرسش را دارای پایانِ باز می‌‌کند یک مشاهده پایانِ باز را هم می‌سازند. گفتنِ چیزی به شکل پایان باز به گونه‌ای است که دریافت‌کننده باید درباره دیدگاه‌ها، احساسات و شهود خود تأمل کند تا یک پاسخ معنادار و منسجم بسازد. وقتی مشاهدات پایان باز خود را مطرح می‌کنید (درست مانند طرح سئوالات پایان باز)، فردی‌که او را کُوچ می‌کنید دعوت به تفکر و تأمل گسترده می‌شود. به‌عبارت دیگر، مشاهدات پایان باز منجر به کنکاش در چشم اندازهای مختلف می‌شوند.

سه روش برای اشتراک گذاری و طرح مشاهدات پایان باز

۱٫ پیشنهاد در مقابل تحمیل:

بهتر است مشاهدات خود را مانند یک پیشنهاد بدانید و این یعنی کاملاً آمادگی دارید که پیشنهادتان رد شود. با این رویکرد، مالکیت و مسوولیت پذیرش یا رد این مشاهده را برعهده فردی می‌گذارید که او را کُوچ می‌کنید. در اینجا چند روش معرفی شده‌اند که با کمک آنها می‌توانید مشاهدات خود را به شکل پیشنهاد مطرح کنید.

• “آیا تمایل دارید نقطه نظر من درباره این موقعیت را بدانید؟”
• من دیدگاهی دارم که مایلم در میان بگذارم، البته اگر شما از آن استقبال می‌کنید.”
• آیا کمکی می‌کند اگر من اندکی از چیزی که در کار با آن تیم یاد گرفته‌ام را با شما در میان بگذارم؟”

توجه کنید که در همه مثال‌های بالا، پیشنهاد باید با یک مکث استراتژیک بعد از طرح پیشنهاد همراه باشد، تا ببینید طرف مقابل چگونه واکنش نشان می‌دهد. اگر پاسخ منفی بود (با توجه به واژه‌ها، آهنگ کلام یا زبان بدن) بهتر است پیشنهاد و مشاهداتان را بازگو نکنید. وقتی فرد آماده شنیدن آن باشد تأثیر بیشتری بر جای خواهد گذاشت.

۲٫ تفکیک واقعیت از ارزیابی:

وقتی  مشاهدات خود را در میان می‌گذارید بیان این‌که آیا درحال طرح واقعیت قابل اثبات هستید (یعنی همه افراد دنیا آن‌را به یک شکل می‌بینند) یا این‌که در حال بیان تفسیر خودتان (یا شخص دیگری) می‌باشید. دراین میان توجه به این نکته که ذهن، تجارب ما را به‌سرعت تفسیر می‌کند نیز حائز اهمیت است، اغلبِ مشاهدات ما تفسیر هستند. در هنگام کوچینگ طرح و اشتراک‌گذاری واقعیت‌ها و تفسیرها به یک اندازه مهم هستند. با این‌حال، وقتی تفسیر خود را مطرح می‌کنید خیلی مهم است که در را به روی دیگران نیز باز بگذارید تا تفسیرهای متفاوتی ارائه دهند، و به این شکل گفت و شنود درباره دیدگاه‌های متفاوت از یک رویداد امکان‌پذیر می‌شود.

[fusion_table fusion_table_type=”1″ fusion_table_rows=”” fusion_table_columns=”table, th, td {border: ۳px solid black;}” hide_on_mobile=”small-visibility,medium-visibility,large-visibility” class=”

” id=”” animation_type=”” animation_direction=”left” animation_speed=”0.3″ animation_offset=””]

[/fusion_table]

در مثال بالا، توجه کنید که چگونه تفسیرهایی که آشکارا به‌عنوان تفسیر مطرح شده‌اند فضا را برای دیگران هم باز می‌گذارند تا ارزیابی خود از موقعیت را نیز مطرح کنند حتی اگر متفاوت باشد.

۳٫ بستر مناسب را فراهم کنید:

وقتی مشاهده یا برداشتی را که  می‌خواهید مطرح کنید از نوعی است که شنیدن آن دشوار است (به‌عنوان مثال، بازخورد سازنده)، بهتر است ابتدا بستر مناسب را آماده کنید. برای مثال، بیان این که چرا احساس می‌کنید طرح مشاهده‌تان مهم است می‌تواند حسن نیت شما را نشان دهد، حتی اگر نگران باشید که خودِ پیام می تواند ناراحت کننده باشد.

[fusion_table fusion_table_type=”1″ fusion_table_rows=”” fusion_table_columns=”table, th, td {border: ۳px solid black;}” hide_on_mobile=”small-visibility,medium-visibility,large-visibility” class=”

” id=”” animation_type=”” animation_direction=”left” animation_speed=”0.3″ animation_offset=””]

[/fusion_table]

ترکیب مشاهدات با پرسش‌ها

همانطور که قیاس یین-یانگ می‌گوید، مشاهدات و پرسش‌ها دست در دست هم پیش می‌روند. پرسش‌ها در بیشتر اوقات مشاهدات را ایجاد می‌کنند، و مشاهدات نیز پرسش‌ها را. به مثال‌های مختلفی که در بالا آمده توجه کنید. برای هر گفت‌وشنود تعداد زیادی پرسش‌های پایان باز وجود دارد که خیلی ساده در پی آنها مطرح می‌شوند.

دفعه بعدی که کُوچ می‌کنید و واقعاً تمایل دارید پیشنهادی بدهید، به این نکته توجه کنید آیا طرح پیشنهادی‌تان به شکل یک مشاهده بهتر از پنهان کردنِ آن به‌عنوان یک پرسش عمل می‌کند یا خیر.

ترجمه: حسین گایینی

منبع  اصلی

منبع نوشتار در سایت کیفکو